Mushishi
‘Akira’nın ardından başyapıt vermeye pek yaklaşamayan Otomo, bu kez sonuç almaya epeyi yaklaşmış.
Konu doğaüstülük üzerine ama herhalde Japon efsanelerine dayalı.
Senaryonun bir bölümü çok önemli:
Zehirli ruhlarla lanetlenmiş bir aileye mensup olan genç kız, bedenine biriken zehiri, mürekkep biçimine dönüştürüp, başarısız zehirli ruhların öykülerini yazarak, kendini sağaltır.
Yani:
Yazmak, insanın zehirini biriktirip kağıda dökmektir.
Zehirlerin tarihini yazmak, aynı zamanda panzehirlerin tarihini yazmaktır.
Öyküye devam:
Ancak, gençkız hastalığının üstesinden gelemez ve yazdıkları mürekkep buharı olup uçuşmaya başlarlar. Onu iyileştirmek isteyen bir erkek, o zehiri bedeninde toplar ama toplanan zehir onun dayanıklılık gücünü aşar.
Ençkız bu kez, özel bir cımbızla, 1 metre gibi bir uzunlukta, duvarlara yayılan dağınık zehir, mürekkep, öyküleri, bir opak-ışık-yazı-dansıyla kağıtlara geri gönderir. Gençkız duvarda bir satırbaşı yakalamakta, bölüm ‘N’ demekte ve onu cımbızlayıp kağıda çakmaktadır.
Tam da bu noktada gelecekbilim yazmanın, benim için tam da bu olduğunu ayırsadım:
İnsanın geleceğe yaydıkları kara zehiri, kağıtlara geri hapsedip panzehirler üretmek.
Gençkızınki gerçek bir danstı, kurdeleyle artistik yer cimnastiği yapanların devnimlerine benziyordu, onnu kurdelesi havada uçuşan satırlardı.
Eğer, efsanelere, egzotizme, doğaüstü öykülere meraklıysanız, filmi muhakkak seyredin.
(22 Eylül 2008)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder